تعریف نرم افزار سیستمی

 نرم افزار سیستمی جزء ضروری هر سیستم کامپیوتری است. این نرم افزار یک برنامه کامپیوتری است که توسط سیستم برای مدیریت و عملکرد خود کامپیوتر استفاده می‌شود. کامپیوتر برای برقراری ارتباط با اجزای سخت افزاری مختلف متصل به سیستم، به انواع مختلفی از اجزای نرم افزاری سیستم نیاز دارد. سیستم کامپیوتری از دو بخش نرم افزاری و سخت افزاری تشکیل شده است.

اجزای نرم افزار را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد که این شامل نرم افزارهای کاربردی و نرم افزارهای سیستمی می‌شوند. خود سیستم عامل، نوعی نرم افزار سیستمی است که برای کار با سیستم کامپیوتری طراحی شده است. با این حال، سیستم عامل در داخل، از مجموعه دیگری از نرم افزارهای سیستمی استفاده می‌کند که برای مدیریت و کنترل اجزای سخت افزاری مختلفی استفاده می‌شوند.

ویژگی‌های مهم نرم افزار سیستمی

سازندگان کامپیوتر معمولاً نرم افزار سیستمی را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از کامپیوتر توسعه می‌دهند. مسئولیت اصلی این نرم افزار، ایجاد رابط بین سخت افزار کامپیوتری که تولید می‌کنند و کاربر نهایی است. نرم افزار سیستم به طور کلی دارای ویژگی‌های زیر است:

• سرعت بالا: نرم افزار سیستم باید تا حد امکان کارآمد باشد تا بستری موثر برای نرم افزارهای سطح بالاتر در سیستم کامپیوتری فراهم کند.
• دستکاری سخت: این مهم اغلب نیاز به استفاده از یک زبان برنامه نویسی دارد که استفاده از آن دشوارتر از یک رابط کاربری بصری‌تر (UI) است.
• زبان سطح پایین: نرم افزار سیستم یباید به زبان کامپیوتری نوشته شود که واحد پردازش مرکزی (CPU) و سایر سخت افزارهای کامپیوتر قادر به خواندن آن باشند.
• نزدیک به سیستم: مستقیماً به سخت افزاری که کامپیوتر را قادر به اجرا می‌کند، متصل می‌شود.
• همه کاره: نرم‌افزار سیستم باید هم با سخت ‌افزار تخصصی که روی آن اجرا می‌شود و هم با نرم ‌افزار کاربردی سطح بالاتری که معمولاً سخت ‌افزار آگنوستیک است و اغلب هیچ ارتباط مستقیمی با سخت ‌افزاری که روی آن اجرا می‌شود، ارتباط برقرار کند. نرم افزار سیستم همچنین باید از سایر برنامه‌هایی که به آن وابسته هستند، در حین تکامل و تغییر پشتیبانی کند.